Minimalist.

Die vingervlugheid, die klanken, een traan is toepasselijk. Momenten van tijdsvertraging, momenten om na te denken, te realiseren, te beseffen, dat pijn op een houten bord kan liggen, dat verdriet soms niet te zien is. Een stalen blik, maar het gevoel, zelfs als die persoon met de rug naar je toe staat, het is mogelijk. Dat moment van euforie, van verbijstering, een totaliteit aan fascinerendheid. Het zicht zegt niet alles. Intuïtie, het oor, een kriebelend gevoel van binnen, kippenvel, misschien een lekkere smaak in je mond. Die momenten proberen langzaam voorbij te strompelen, nee, met een opgeheven hoofd te strompelen. Er moet een kern van hoop voorbij waaien, anders hebben de klanken een minderwaardigheid aan betekenis. Een ruis, een verstoordheid die raast tussen twee van hen, een onmogelijkheid die naast die ene verdomd een werkelijkheid is. Ge zou willen dat het een eeuwigheid verlangt, maar, waarom is dat niet possibel? Een vraag die jij zelf moet beantwoorden, in ieder geval moet kunnen. Vouw het naar jouw persoonlijkheid, naar jouw personage. Zie wat er uitkomt, zie waar jij voor staat. Maar laat de vouwen zitten. En noem het een minimalist.