Complexiteit

Ik. Complexiteit mezelf. Mijn ziel, kapotgeslagen door de wind, hersteld door woorden, door muziek. Momenten die alles proberen een positieve wending te schenken. Een olifant die stampt, zo hard stamp ik, zo zacht ik eigenlijk werkelijk ben. Ik stamp als een mug, ik sla alleen de hoogste tonen op een piano aan. Ik drink water als zoete wijn, rode, niet anders. De druppels dansen, als een vervlogen nacht, met het haar opzij, zo vreemd, als de deuntjes die ik luister. In mijn hoofd speelt kunst, als in muzikaliteit, als in woorden, poëzie, citaten van diepzinnigheid, zoals alleen in mijn hoofd. Ik noem het kunst. Misschien is het niets, misschien alles, voor mij, die mij begrijpt. Begrijp ik mezelf? Wellicht. Schenk nog wat water in. Nee, opstaan heeft geen zin. Kaars op tafel, een glazen tafel, met een bloem als kaarsenstandaard. Een elastiekje, fascinatie, afstands.. ach wat, ook nog donuts en een telefoon. Telefoon? Weg met kapitalisme. We worden bedolven. Een glas, een leeg glas, met een enkele, slapende, naar beneden zwevende druppel. Naast me, een kussen, troost? Steun? Ik weet het niet. Misschien helpt warmte van de openhaard. Is narcisme soms goed voor jezelf? Een eerste traan ontwijkt de glazen tafel. De traan omarmt me, dat zegt een verbluffende hoeveelheid.