REVIEW: Clive Barker's Jericho

Daniël de Zwart

Misschien had ik van tevoren aan moeten geven dat ik niet van horror en creepy dingen houd. Het is altijd zo vaag en de sfeer doet me vaak helemaal niets. Je ziet mij dan ook niet snel naar een horrorfilm kijken. Maar tegenstribbelen was er dit keer niet bij, ik moest ‘Clive Barker’s Jericho’ testen, een soort blood & gore First Person Shooter (FPS) met kleurrijke tinten. En wie Clive Barker niet kent, wees niet gerust, ik leerde hem pas kennen toen ik me in Jericho mengde. De heer Barker is al jaren een horrorschrijver en regisseur, en deze game laat dat duidelijk zien. De Demo vond ik niks, aangezien de besturing en de gehele ervaring nieuw was. Ook de sfeer in deze game trok me totaal niet. Echter, toen ik aan Jericho begon, werd ik naarmate het spel vorderde steeds enthousiaster en het creepy gedeelte kwam heerlijk naar voren.

De Firstborn leeft..
Het begin, zelfs nog vóór Adam en Eva, schiep God een wezen wat mannelijk noch vrouwelijk was en licht noch donker, de ‘Firstborn’. Volgens bepaalde spirituele overleveringen was dat een eerste vruchteloze poging van God om een creatuur in zijn evenbeeld te creëren. De schepsels oogden uniek en de aanblikken waren zowel prachtig als afschrikwekkend. De macht werd echter te groot waardoor God de Firstborn niet afmaakte en naar de afgrond van de hel stuurde, The Abyss. Na de eerste poging, werd de tweede succesvoller doordat er twee geslachten, verstand, rede en emoties ontstonden. Liefde was het belangrijkste waarin de ziel werd verwerkt. Het was de mens. Toch werd er iets vergeten. De Firstborn zocht eens in de zoveel tijd de weg terug naar de wereld om zijn geboorterecht op te eisen. Op de plek waar het wezen zich had genesteld, ontstond een smet waar zelfs God niet tegenop kon. Die smet slokt steeds een stukje van de aarde op en de plek van de Firstborn wordt alsmaar groter.

Die plek was Al-Khali, een stad die uit de grond rees. De stad lag midden in een woestijn ergens in het Midden-Oosten. Generaties lang hebben mensen het stadje bezocht, maar niemand is ooit teruggekeerd. Nu is er een nieuwe squad onder leiding van Devin Ross, de Jericho-squad. Ross wordt om drie uur ’s nachts wakker gebeld en moet meteen komen. Hij en zijn team worden erop uit gestuurd om de Firstborn te stoppen. De strijd tussen mens en de mislukte creatuur was begonnen.

Move it, Jericho!
De zeven leden van het Jericho-team, opgesplitst in Alpha en Omega, hebben elk hun eigen specialiteit wat voor de nodige afwisseling zorgt. Zo heb je bijvoorbeeld Black, een dame met een sniperrifle en een dodelijke granaatwerper. Ze bezit telekinese wat kan helpen om zwakke muren en bruggen uit de weg te ruimen. Delgado, een gespierde bink met een dikke mini-gun voor het nodige afslachtwerk. Een derde member is Xavier Jones, iemand met een mitrailleur en bijbehorende shotgun. Ook kan hij vijanden van afstand overnemen en bijvoorbeeld benzinetanks laten ontploffen om een doorgang te kweken. Verder heb je een personage met een soort Uzi en zwaard, iemand met twee pistolen en de laatste bezit een mitrailleur en kan granaten gooien. Niet heel innovatief, maar het uitgebreide assortiment maakt Jericho niet snel saai.

Levende zielen!
Het verhaal wordt verdeeld in hoofdstukken en tijdens het laden van deze ‘chapters’ verschijnt er een tekst wat het verhaal vertelt. Wanneer je begint, stort het voertuig waar de gehele squad in zit, neer. Even later sta je buiten in de woestijn en jij speelt Captain Ross. Het is rustig en je hebt de tijd om de besturing in handen te krijgen. Ook volgen jullie een gitzwart kind die in het beginfilmpje al te zien was. Op het moment dat de squad Al-Khali binnentreedt, stort er een brug in waarbij jij achteraan loopt. Je kunt je nog snel vastgrijpen en door verschillende knoppen (X, O etc.) in te drukken die op het scherm verschijnen, klim je omhoog. Erg leuk gedaan, al moet je snel zijn. Vrij rap daarna heb je met de eerste vijanden te maken. Niet echt moeilijk aangezien je met zeven man op pad bent. De sfeer is lekker grimmig en als je een tijdje bezig bent, wordt het alleen maar bruter. Het blood & gore gehalte wordt alsmaar meer en jouw vijanden maken het er ook niet gezelliger op. Als ze dood zijn, worden ze meegenomen door een enorme hoos vliegen wat vulgair oogt.

Even verderop kom je een vliegend, gemuteerd wezen tegen: Arnold Leach. Dit zwaar stemmige geval heeft de stad in handen en wil wraak op ‘The Department of Occult Warfare’ waar hij is uitgeschopt. Op een open plek zie je het zwarte kind, volledig onder de vliegen, weer staan. Je loopt eropaf en Leach verschijnt. Helaas kun je niks beginnen en word je gedood. De brede Delgado heeft je in z’n handen wanneer je sterft. Alleen, jouw ziel verdwijnt in Delgado. Vanaf dit moment begint de game pas en krijg je naarmate het verhaal vordert, steeds meer personages uit het team tot je beschikking. Twee klikken op de controller en de ziel van Ross zweeft naar het door jouw aangewezen teamlid. Een perfecte toevoeging voor de gameplay, aangezien het voor afwisseling zorgt en sommige personages heb je ook echt nodig voor bepaalde opdrachten.

Het lummelen is dichtbij
Tijdens het verhaal loop je door vrijwel alleen maar gangen, met af en toe open vlaktes. Aan de ene kant jammer, aangezien dit allemaal op elkaar lijkt. Ondanks dat is de stijl van de omgeving overal anders en maken de gangen het ook extra spannend. Hoe verder je komt, hoe meer je de verscheidene lagen van de ondergrondse wereld verkent. Het ene moment loop je in een hedendaagse omgeving, het andere moment in een Tweede Wereldoorlog setting met bijpassende muziek en weer later is de 13e eeuw aan de beurt. Dit is allemaal netjes weergegeven en de muziek maakt het allemaal nét even meer adembenemend.

Het tergende is wel, dat je teamleden in de vele gangen in de weg gaan lopen. De AI is niet bepaald goed te noemen en gevechten kunnen chaotische tijden brengen. De orders ‘achterblijven’ en ‘volgen’ maken het spel niet gelijk team-based, maar in sommige situaties is het handig om je team even achter te laten. Ze werken zichzelf namelijk vaak in de nesten door doodgewoon in open veld de vijand te beschieten. Wanneer jouw squad-members het begeven, kun je ze echter wel helen met Devin Ross’ ziel en Pater Paul Rawlings. Rawlings is een oude baas die de kunsten van de magie heeft bestudeerd. Wanneer jij halfdood op de grond ligt, kan alleen Rawlings je komen helpen. Wat hierbij jammer is, dat de squads zich in bepaalde stukken van de game splitsen. Sommige momenten heb je de drie slechtste members bij je, dus dan kan het spelen best frustrerend zijn, met de slechte AI erbij.

Lekker gevoel met een slechte eetlust?
Naast de niet al te goede AI, zijn er nóg wat minpunten te ontdekken. Allereerst zijn de omgevingen prachtig weergegeven. Vooral als je in de verte kunt kijken, maakt de mist het alleen maar mooier. Smerige muren, het kruipen door bloed en verschillende lijken staan netjes op de lijst van acceptabele graphics. Een slecht punt daarvan zijn de animaties, en dan vooral jouw team. Deze personages zijn niet altijd één met de omgeving. In bepaalde stukken wel, maar het komt vaak genoeg voor dat het veel beter afgewerkt had kunnen worden. Ook verschillende gebieden zijn een beetje afgeraffeld wat niet in het gehele spel past. Echter maken een hoop punten het weer goed. De gameplay is door verschillende speelbare personages sterk. Ook zijn de wapens en speciale krachten zeer afwisselend te noemen. Bijvoorbeeld het in de brand zetten van vijanden of levenskracht afnemen zijn handig om te gebruiken. Ook vind ik dat Jericho verschillende genre elementen bevat. Meerdere personages slaan bijvoorbeeld niet eentonig, maar alle kanten op. Soms moet ‘Church’, een kleine, beweeglijke dame, omhoog of omlaag klimmen. Dit moet zo nu en dan weer door de juiste knoppen in te drukken. Dat alles samen geeft de game een RPG-gevoel wat fatsoenlijk is uitgewerkt. Af en toe moet je puzzeltjes oplossen wat het laat lijken op een Adventure, ook dat valt ten goede aan de gameplay.

Domweg knallen onder sfeervolle muziek
Het meeste van de tijd ben je echter aan het knallen. Alle wapens worden leeggeschoten en op dat punt is het repetitief te noemen. Wel is het fijn dat je niet naar kogels hoeft te zoeken. Telkens als je bij een checkpoint komt, worden alle wapens en bijbehorend secundair vuur bijgevuld. Is het voortijdig op, dan download miss ‘Black’ kogels, origineel gedaan. De eerder genoemde muziek past perfect in een game als Jericho. Verschillende hoofdstukken en omgevingen geven een andere en aangename draai. Geluiden met een legereffect, koorzang en spannende (lees: schrikmakende) dreunen maakt dit allen een game die veel schrikmomenten oplevert, heerlijk! De kwaliteit van het geluid is ook in orde. De stemmen van de personages klinken goed in de oren, al had de ontwikkelaar wel wat variatie moeten brengen in de gesproken tekst. Je hoort bijvoorbeeld veelal ‘Are that all of ‘em?’ wat op den duur irritatie brengt. Buiten dat is de gesteldheid hoog.

Een pittige zaak
Voor Jericho heb je niet per se een sterke maag nodig, maar handig is het wel. Voor mensen die niet van horror, blood & gore en lugubere dingen houden, raad ik aan toch even naar de game te kijken. Ikzelf deinsde in het begin ook een beetje terug, maar onder andere de sfeer en muziek bracht de glimlach naar voren. Immers, ik heb wel af en toe de neiging gehad mijn controller te gebruiken als hamer, zo frustrerend waren sommige stukken. In verscheidene delen van de game loop je niet met de gehele squad, maar met drie personages rond. Jericho wordt dan al een stuk moeilijker, aangezien minder vuurkracht betekent minder snel doden. Bepaalde ‘exploderende’ vijanden zijn niet altijd gemakkelijk te killen, dus soms sta je in je eentje een berg monsters af te slachten. Wanneer zij op je afkomen, kun je weinig beginnen. Jericho heeft dus een pittig tintje aan zich hangen, en dat maakt het spel niet voor iedereen toegankelijk. Dat is best jammer maar voor de gedreven gamers is het wel te doen.

Conclusie
Hoewel er meer in ‘Clive Barker’s Jericho’ had kunnen zitten, zoals een betere AI en gelijke grafische omgevingen en personages, ben ik bijzonder positief te spreken over deze game. De stijl en setting zijn eigenlijk helemaal niets voor mij, maar het verhaal, de muziek en de sfeer maken Jericho tot een goede game. De zeven speelbare personages weet de gameplay ten goede te brengen. Allen hebben ze diverse wapens en magische krachten die goed zijn te gebruiken. Ook het switchen tussen de teamleden gaat soepel en dat werkt. De RPG en Adventure elementen geven Jericho de nodige afwisseling. Jammer genoeg kan het repetitief worden door het vele eentonige schieten en zit de moeilijkheidsgraad soms in de weg. Verder kruip ik nu weer lekker in het donker om de smakelijke sfeer terug te halen en de schrikmomenten te blijven ervaren. (8,5)

Bron: GameVillage