Het was de geboorte van die antiheld, Drake. Nu vier jaar is het geleden; de release van Uncharted: Drake’s Fortune. Personage Nathan Drake was geboren, met z’n donkere haar, licht ongeschoren bekkie, met die eigen humor van hem, en doen alsof hij niet de held is, wat hem uiteindelijk wel de held maakt. Met z’n lullige verleidingsmanoeuvres waar die vrouwen plots op vallen, maar hij het zelf niet ziet. Het heeft zeker een half jaar geduurd eer die Drake’s Fortune mijn lieftallige en betrouwbare PlayStation 3 aanraakte. Ik was verraden! Mijn zwarte beestje van Sony was opnieuw verliefd geraakt en ik moest het er maar mee doen. We kregen er niet alleen Drake bij, maar ook die ouwe Sully, en die blonde, (semi)stoere Elena.
Drake moest zo nodig avonturier spelen en op zoek gaan naar schatten, in gebieden waar stropers de leiding leken te hebben. Groengeblakerde jungles, overal verstrooide wapens en tekenen van oud geweld. En wat dacht je van een middeleeuws fort, met meer vijanden dan ooit; het lijkt een trekpleister voor agressieve toeristen. Vervloekte mensen in een realistische wereld? Oké, dat kwam fout over in Uncharted. Gooi dat soort wezens maar bij die Chimera, uit Resistance weet je wel.
Hoooo. Wacht even. SORRY! Wie hou je nou voor de gek?! Waarom klaag je over Uncharted? Het is één van de franchises die letterlijk je hartje heeft overspoeld met rillende herinneringen.
Stom geweten. Het speelt altijd op verkeerde momenten op. Waar was ik? Aah, Uncharted moet het vanaf het prille begin al zo overdreven doen. Ik schop tegen die gemaakte scènes, die Hollywood perikelen en die veel te sappige verhaaltjes. Op cruciale momenten is er altijd weer dat wonder waardoor Drake niet door z’n kop geschoten wordt. Het moet steeds weer goed aflopen. Een paar schrammetjes, that’s it. Naughty Dog had hem moeten verminken na het eerste deel. Dat leek me lachwekkend, dat Nathan Drake in Uncharted 2: Among Thieves heel stoer en macho aan zijn nieuwe avontuur begon, met een houten poot, een missende hand, een half oor, een ooglapje en een infectie aan zijn bovenlip.
Lieverd. Wat zeg je nu? Dit is duidelijk een vorm van jaloezie. Je zit op het puntje van je stoel, met glinsterende praaloogjes, te staren naar de wereld van Drake. Naar alle personages, de omgevingen. Jij wilt die protagonist beleven zonder je als de protagonist te gedragen. Schat. Je houdt van Uncharted. Xxx – je lieftallige geweten.
Niet waar. Uncharted 2 deed ook alles fout. Wie bedenkt een game met sneeuw, afgebroken steden en Tibetaanse contreien in één? En Chloë. Tuurlijk, een tweede liefje, om Elena jaloers te maken en die cliché liefdesscènes nog meer cliché te laten ogen. Een nog grotesker verhaal in de vorm van explosies, nog moeilijker vijanden en.. en.. die graphics. Die muziek. Zo, verbluff… Nee, hou je erbij! Uncharted is hatelijk! Kijk maar naar Uncharted 3: Drake’s Deception. Die game moet weer een stuk verder gaan met scènes die nog dynamischer zijn, Drake kan meer moves dan ooit en het avontuur met oude bekenden wordt epischer dan episch. Nog meer Hollywood, nog meer tierelantijntjes en bla bla bla. Daar schop ik hard tegenaan. Wees realistisch. Wees niet hypocriet. Je hoeft het niet zo mooi te verpakken. Laat het een keer fout gaan. Verlies eens een belangrijk personage en rot eens op met die schijnhumor.
Sst. Haha. Die hypocrisie ligt bij jezelf. Het klopt inderdaad dat je tegen zulke elementen aanschopt. Maar hoe subtiel Uncharted is, en hoe sarcastisch, en een eigen weg heeft. Dat ben JIJ.
Maar. Hoe. Hè? Hmm, ze heeft gelijk. Uncharted heeft een soort haatliefde verhouding gecreëerd. Die franchise heeft me tot nu toe al uren vastgehouden. Die vierde speelsessie van Uncharted: Drake’s Fortune? Ja, die moet ik nog steeds uitspelen, maar Crushing – of, in het Nederlands, Verpletterend – is ook daadwerkelijk zó pittig. Dat is een beetje de hatelijke kant van Uncharted die bij me boven komt borrelen, omdat, na drie kogels dood? Dit is inhumaan, hoewel toch ook uitdagend. Laten we dat even abrupt afsluiten. Laten we kijken naar de liefdevolle kant die de franchise heeft, voor mij. De grappen die Nathan Drake maakt, sarcastisch tegen bijvoorbeeld Elena, die ook gewoonweg keihard terug is tegen Drake, ja, dat is wel een stukje mij. Uiteindelijk de held zijn, maar niet de held spelen, ja, daar sta ik zeker voor open. Dat beetje arrogantie, ja, ik heb een hekel aan arrogante mensen, maar ben ik het nu zelf ook niet lichtelijk? En die avonturen beleven, het gevaar aangaan, de wereld over reizen, op zoek naar ingewikkelde puzzels en schatten, ja, geniaal leventje toch?
Toch, Uncharted 3, ik schop nog steeds tegen je. Ik schop tegen je, omdat je mijn jaloezie weer op gaat halen. Je krijgt een schop, omdat er weer uren verspild, nee, gestopt gaan worden in je nieuwe avontuur. Schop onder je kont, omdat je zulke awesome mensen om je heen hebt – toegegeven, de mensen in mijn omgeving zijn ook awesome. Die Elena, fantastische vrouw, met ballen – daar figuurlijk, kan tegen een stootje en is duidelijk verliefd op je. Je ziet dat niet hè? Sully, ouwe vriend, met z’n filosofische woorden en kijk op het leven. Je kijkt tegen hem op, maar hij kan beter tegen jou opkijken; zijn hachje moet altijd gered worden, door JOU. Explosies, spannende achtervolgingen, nog net op tijd gered worden van een neerstortend voertuig of nog net op tijd weggedoken zijn en in cover geraakt, voordat die granaat je hoofd eraf blaast. Met je casual kleding, je coole sjaaltje en je sarcasme – oké, dat heb ik ook. Sorry, maar ook daar schop ik tegen je. En die TV spot van laatst, letterlijk kippenvel. Wanneer houden we die meeting, dat we door die enorme woestijn gaan zwerven? Keep me in touch, jij Drake, ik schop je!
Ik wil, als het geweten van Daniël, Naughty Dog zowel vervloeken als prijzen voor de levenslust die Uncharted heet. We beleven erg veel in die wereld, maar we moeten wat aan dat schoppen doen. Wedden dat Uncharted 3: Drake’s Deception alleen maar meer losmaakt bij hem?
Bron: GamersNET
Geen opmerkingen:
Een reactie posten