REVIEW: Assassin's Creed

Daniël de Zwart

Maandenlang werden we getracht de vele afbeeldingen, filmpjes en interviews aan te zien en horen en volledig af te wachten. Het spelen was ver te zoeken.. maar er zou een moment ontwaken waarin de waarheid naar voren getild zou worden. Deze is tot werkelijkheid gebracht en de game waar velen, al dan niet meer dan dat, op zaten te wachten is eindelijk uit zijn hooibaal gekropen. De rust is voorbij, Assassin’s Creed is een feit.. De opwindende sfeer van de Middeleeuwen, de kruistochten, de overweldigende omgevingen en steden, de machtige torens, dikke muren, zwaarden, boogschutters en de verscheidenheid in religie. Het was een droom waar ik al jaren op zat te wachten en éindelijk was er een gek die het aandurfde..

De Assassin ontwaakt..
Assassin’s Creed presenteert zich tijdens de Derde Kruistocht in de Middeleeuwen, 1191 AD. Gij kruipt in de huid van een hooghartig, gedurfd en krachtig lid van de ‘Assassin Brotherhood’, een sluipmoordenaarbroederschap genaamd Hashashin. Gij bent Altaïr Ibn La-Ahad, domweg Altaïr. Maar eigenlijk is de hoofdmoot Desmond Miles, een nakomeling van den Middeleeuwse Assassin. Miles lijkt een doodgewone barkeeper en is ontvoerd door een wetenschappelijk instituut wat excessief mysterieus oogt. Het instituut doet onderzoek naar den verhouding tussen DNA en geheugen. Zij hebben eerder ontdekt dat je DNA herinneringen bevat van al je voorouders (ancestor). Dit onderzoek moet verder uitgebreid worden en daarom heeft de inrichting een machine gebouwd, genaamd ‘The Animus’. Dit apparaat kan uit het DNA van mensen herinneringen oproepen en je deze laten herbeleven. Hier breit dus het verhaal van Altaïr uit voort. Aangezien het één en ander veranderd moet worden wat betreft het heden, zal gij met den sluipmoordenaar de nodige opdrachten moeten vervullen en negen sleutelfiguren uit moeten schakelen.

Spijtig gaat het bij één van de missies – aan het begin van de game – fout doordat de arrogantie van Altaïr opspeelt. Alles wordt van hem afgenomen, zo ook bijna zijn leven. Echter, hij krijgt van zijn leermeester nog een kans om zich te bewijzen in het broederschap, al zal den zelfingenomen moordenaar zelf de nodige informatie moeten verzamelen en veelal afzonderlijk aan het werk moeten.

Gij dient zich omhoog te strijden
Gij hebt in het begin weinig tot de beschikking, dus je zal moeten bewijzen dat het ook zonder wapens kan. Rijdend op één van de vele paarden in de game baant gij zich een weg naar de informatie. Altaïr moet iemand van zijn wetenswaardigheden beroven door deze af te luisteren en later een paar vuistslagen te verkopen. Dan keer je terug bij den ‘bibliotheek’, de plek van den leermeester. De persoon in kwestie – het slachtoffer - wordt gedood en jij krijgt bijna al jouw wapens terug. Dit is enigszins jammer, aangezien het leuker is om je wapens écht te verdienen. Maar.. ge hebt geen tijd te verliezen en de reis zal naar Damascus leiden. Het paardrijden is bijzonder goed uitgewerkt en hier heb ik dus de nodige tijd mee doorgebracht, aangezien lopen te ver is. In nabijgelegen dorpjes zijn veel bewakers te vinden waar je voor moet oppassen. Deze plaatsjes zijn leuk, maar er is vrij weinig te beleven. Echter, de ‘View Points’ zijn een geweldige toevoeging. Het klimmen op deze torens is vast een oefening voor in de steden en de map krijgt meer zichtbare plekken. Het uitzicht is beeldschoon en na een flinke kijk duik je als een roofvogel naar beneden, een hooibaal in, de zogenoemde ‘Leap of Faith’. Dit blijf ik fascinerend vinden.

Voor de poorten of achter den muren!
Eenmaal voor de briljante poorten en muren van Damascus, blijft gij toch even hangen. Het ziet er zó sfeervol en vet uit, dat je écht geniet. De Middeleeuwen is dan ook mijn ding, dus het was adembenemend toen ik met priesters het ‘Fort’ betrad. Door te ‘Blenden’, soort van mediteren, loopt gij met de heiligen mee. Ik was vrij om te gaan en staan waar ik wilde, dus de reis van het klimmen begon al gauw. Dit is bijzonder netjes uitgewerkt en is voor iedereen toegankelijk. De controls zijn even wennen, omdat het redelijk innovatief is. Al spoedig voelt het intuïtief aan en loopt alles als een zonnetje. Maar goed, mijn eerste opdracht stond te wachten. Gij moet naar het Assassin Bureau om informatie te verkrijgen over de opdrachten die gij uit moet voeren. En het leuke is dat de ingang van dit Bureau op het dak te vinden is. De belangrijkste ‘zij’-missies zijn het verzamelen van kennis door middel van significante personen af te luisteren, de zakken te rollen of ze een paar rake klappen te doneren totdat ze de juiste dingen spreken. Heb je genoeg verzameld, dan moet gij terug naar het Bureau om de ‘Assassination’ te plannen. In totaal negen doelwitten in de game zoals ik eerder meldde.

Al klimmend, springend, rennend en kijkend vanaf de torens verken je de omgeving, ‘unlock’ je nieuwe zijmissies door je naar de View Points te bewegen of ga je op het doelwit af. Gij zult voorzichtig moeten handelen, want als het target je ziet, zal deze aanvallen met bijbehorende guards. Het is echter niet moeilijk deze Assassination tot een succes te boeken, maar het is een schitterend gezicht wanneer je de kans krijgt de ‘Assassin Blade’, het mes wat vanuit de pols schiet, in de nek van het slachtoffer te raggen. Nadat je dit gedaan hebt, krijgt gij een filmpje te zien wat het verhaal vordert. Zeer intrigerend moet ik zeggen, al zult gij nadien snel moeten vluchten of keihard moet knokken om de opdracht geheel tot een succes vast te leggen.

Enerverende gevechten
Naast het overheerlijke geren en geklauter wat Altaïr tot een acrobaat maakt, is het ook zaak eens te vechten. Uiteraard tegen de negen sleutelfiguren, maar gij zult ongetwijfeld last krijgen van guards of ‘Templars’ (tempeliers). De soldaten reageren op sociaal onaanvaardbaar gedrag en je hoort ze dus ook het één en ander zeggen, in negatieve zin. Val je teveel op, dan zullen ze hun zwaard trekken. Wanneer gij het wapen tevoorschijn haalt, barst er een dubieuze sfeer los. Je kunt rammen wat je wilt, veel zal het niet helpen, aangezien de guards veelal blokken. De aanvallen zullen getimed moeten worden, zowel met het zwaard als het mes. Door middel van de L1 toets selecteer (lock) je jouw doelwit en met R1 kunt gij blokken. Op het moment dat een soldaat aanvalt, kun je de counter oproepen. Altaïr zal de aanval ontwijken en op majestueuze wijze de vijand naar de grond smakken. Met sierlijke bewegingen blijven de gevechten boeien en afwisseling van aanvallen maakt het geheel compleet. Wat ook enerverend is om te zien, dat de soldaten je achterna komen wanneer gij, als Altaïr, de daken opklimt om te vluchten. Of er worden stenen naar je gegooid, of er zijn opeens bewakers op het dak te bekennen. Met een paar fikse klappen kletteren ze van de daken af.

Nog een aangenaam detail. Als je met een groep soldaten vecht, zijn soms de laatste twee in kwestie bang en rennen weg of bidden om hun leven. Aan jou de keus om ze te doden of niet. De AI is in dit geval erg sterk, omdat de bewegingen onverwachts kunnen zijn. Templars zijn echter geen lieverdjes. Zodra ze Altaïr zien, vallen ze aan en je zult snel met een counter aanval moeten komen, want blokken heeft weinig zin. In het verhaal kunt ge 60 tempeliers doden en de geschiedenis gaat dan ook dat de ancestor elke Templar in het Heilige Land vermoord heeft. Het is wel betreurenswaardig dat de Templars weinig tot niks horen wanneer je van een dak afspringt en achter hun komt te staan.

Krachtige steden..
Je bent in staat te reizen door drie krachtige steden: Damascus, Acre en Jeruzalem. Deze steden worden bewoond door een hoos aan mensen en de manier waarop Altaïr zich door de menigte laat bewegen heeft invloed op hoe de mensen op jou reageren. Wanneer gij door een menigte loopt en je duwt iemand zachtjes uit de weg, heeft het niet veel effect. Maar als gij iemand op de grond duwt en hem doodt, is het mogelijk dat de menigte boos wordt. Zo kunnen ze zich verenigen zodat je moet vluchten, omdat zij bijvoorbeeld stenen naar je hoofd gooien. Ook kan het zijn dat als je iemand aan de kant duwt, hij terug duwt. Wanneer je de muren en gebouwen gaat beklimmen, zullen de inwoners van de stad naar je staren, naar je wijzen en verscheidene opmerkingen maken. Deze inwoners onthouden daarbij een hoop. Als gij op een plek één of meerdere soldaten van kant hebt gemaakt en je keert later terug naar deze plek, zou het kunnen dat mensen wegrennen en gaan schreeuwen. De AI is ook hier weer erg goed. In de steden is buiten het klimmen, burgers redden als zijmissies en het (stilletjes) afmaken van soldaten niet veel te beleven. Wel ziet elk stukje stad er gedetailleerd en anders uit. Dit zorgt er toch voor dat gij niet snel verveelt raakt, daar de verschillen in macht ook te merken zijn. In de steden begin je veelal in de arme wijken en je kunt later in de wat rijkere stukken rondlopen. Deze steden zijn zó groot, dat het klimmen en verkennen van de gehele oppervlakte niet snel hindert. En wil je even ontvluchten aan alle chaos, begin dan je zoektocht naar de vele vlaggen in de verscheidene steden en dorpjes. Hier ben je ook nog wel even zoet mee.

Sci-Fi
Voor de lieden die het nog niet weten, Assassin’s Creed zal geschieden als een trilogie. Eén titel uit deze reeks zal een futuristische setting verkrijgen. In feite logisch, omdat het eerste deel dit ook al in zich heeft. Eigenlijk speel je alleen maar de herinneringen van Desmond Miles, die op een technologisch bed ligt. In Assassin’s Creed zult gij regelmatig witte fonkelingen tegenkomen, zoals wanneer gij een bewaker lockt. Er zijn allemaal cijfertjes en gekke figuurtjes te zien die naar DNA structuur vermoeden. Ook als gij in gevaar is, zal het scherm duizelen van de vreemde tekens. Nog een paar voorbeelden: bij het pakken van vlaggen, het synchroniseren van de omgevingen als gij op een toren staat en als jouw gesavede game laadt. Ook is de map een soort GPS en een indicator geeft aan of er vijanden in de buurt zijn of dat de situatie kalm is. In het begin van de game krijgt gij een korte ‘control-training’ naar je toegeworpen en loopt gij in een witte ‘wereld’. Dit alles oogt naar een Sci-Fi setting wat mij normaliter niet genoeg raakt. Toch ziet het er mysterieus uit en zal ik dit zeker niet als een minpunt beschouwen.

In m’n reet met die hype!
Assassin’s Creed is één van de grootste hypes wat games betreft. De vele filmpjes, plaatjes en praatjes van de bloedmooie mevrouw Raymond deden de prijs op het hoofd van deze producer flink stijgen. We (sowieso ik) werden behoorlijk lekker gemaakt en ik verwachtte dan ook een talrijk gebeuren van deze ‘stealth’ titel van Ubisoft. Jammer genoeg werd ik niet dermate overdonderd toen ik Assassin’s Creed voor het eerst opstartte. De graphics zijn uitstekend hoor, het geluid en de framerate ook. Ik heb geen problemen ondervonden met het spelen van deze game. Alles is tot in perfectie uitgewerkt lijkt het. De muziek – schitterende soundtracks -, de kwaliteit van de stemmen, de grafische pracht – zeker de cinematisch achtige ‘tussenfilmpjes’ tijdens het afluisteren van personen -, de ‘line of sight’, de gameplay, het krachtige verhaal en naarmate de game vorderde, werd het steeds fenomenaler. Toch zijn er een paar dingen die mij tegenvielen. Het vechten is magistraal, maar kan voor de mensen die dit spel ‘wel leuk’ vinden gaan vervelen, want het vechten gaat in principe maar met twee knoppen. De camera had van mij iets betere standpunten aan kunnen nemen, daar je soms vrij weinig ziet waardoor je half dood wordt geslagen, al komt dit niet vaak voor.
Alles rondom de Assassinations is geweldig; het verhaal, de weg ernaartoe en de onder-vier-ogen-talk-met-witte-achtergond is voorbeeldig indien gij het doelwit van het leven heeft beroofd. Alleen, de Assassinations zélf waren niet briljant. Je vecht tegen het doelwit, slaat hem tegen de grond en steekt de Assassin Blade in zijn nek. In tekst lijkt het heel wat, maar de kill zelf is eigenlijk te makkelijk. Verder zijn de zijmissies, als je globaal kijkt, niet vernieuwend genoeg. Het lijkt allemaal op hetzelfde, maar ik bracht er telkens een andere strategie naartoe. Dát maakte de missies immers een stuk leuker en de gameplay knalde van mijn beeldscherm. Je moet zelf initiatief nemen om de game vet te spelen! Het gaat niet alleen om de Assassinations, maar juist met alles daarbij, als één geheel. Ook al had ik íets meer van deze titel verwacht, mijn reet met die hype! Assassin’s Creed is een enerverende game en doet vrijwel alles wat het moet doen!

Conclusie
Ubisoft heeft met Assassin’s Creed wat mij betreft goud in handen en Jade Raymond heeft haar huiswerk nagenoeg perfect gedaan. De kleine minpuntjes vervagen eigenlijk door de ijzersterke verhaallijn, de overweldigende omgevingen en steden, de Middeleeuwse sfeer, de graphics voor een enorme game als deze, de vermakelijke gevechten, de Leap of Faith en de redelijk krachtige AI van zowel stadsbewoners als guards. Ik kan niet meer zeggen dan dat Assassin’s Creed een vette titel is! Niemand is zoiets ooit gelukt en de nette uitwerking laten mij deze game nog vele uurtjes achter de dikke muren beleven. (9,7)

Bron: GameVillage