REVIEW: The Chronicles of Riddick - Assault on Dark Athena

Daniël de Zwart

Het is als gamer vrij lastig als je een titel binnen krijgt waar een game op te vinden is die een aantal jaar geleden al eens is uitgebracht, maar die je nooit hebt gespeeld. En nu bevat het spel ook een volledig nieuwe campaign. Dat is het geval met ‘The Chronicles of Riddick: Assault on Dark Athena’. In 2004 verscheen al ‘The Chronicles of Riddick: Escape from Butcher Bay’, algemeen bekend als de beste filmgame ooit gemaakt. Echter, ik heb naast de game óók de films – Pitch Black en The Chronicles of Riddick – nooit gezien, dus ik moest me opeens verdiepen in een naar het schijnt ontzettend goede game met een volledig nieuwe singleplayer campagne. Ik kreeg natuurlijk al met Vin Diesel te maken in Wheelman, maar in The Chronicles of Riddick scoort de kale acteur toch een extra puntje.

Ontzettend gevaarlijk
In deze Review zal ik alleen het Assault on Dark Athena gedeelte behandelen. Het deel uit 2004 kent namelijk niet veel veranderingen, al is deze grafisch zo opgepoetst dat het niets onder doet voor andere games. In The Chronicles of Riddick wordt de hoofdrol opgevangen door Richard B. Riddick, die na opstand tegen het geweldvolle leger als gevaarlijkste crimineel wordt gezien. Riddick wordt naar Butcher Bay vervoerd waarna jij als speler moet zien te ontsnappen uit de streng beveiligde gevangenis. Assault on Dark Athena gaat verder waar het vorige deel ophield. Het ruimteschip waar jij en je maat Johns zich in bevinden, wordt echter opgeslokt door een ander schip, de Dark Athena. Vanaf dat moment zul jij een weg moeten vinden om de hoogste macht van het ruimteschip uit te schakelen. Een prima verhaal met een tikje diepgang en flink gevloek, waar de voice-acting ook zeker niet goedkoop overkomt.

Riddick houdt van het donker
Een gelijkenis met Escape from Butcher Bay is dat Riddick nog steeds graag in het donker vertoeft. De ‘crimineel’ heeft de gave zeer goed in donkere ruimtes te kunnen zien, en de basis van stealth vind je toch echt niet in verlichte omgevingen – Metal Gear Solid laat wat anders zien. Assault on Dark Athena is dan ook aardig berust op het afwachten, het plannen en het op sluipende wijze ombrengen van ‘drones’, robots met een mensenlichaam die van afstand worden bestuurd. Uit impuls op vijanden afstormen en ze zo-even afmaken gaat je namelijk veelal niet lukken, is mijn ervaring. Gelukkig kent de game meerdere mogelijkheden om de andere kant af te maken. Knuppels, messen, schroevendraaiers, mitrailleurs en natuurlijk de ulaks, twee gebogen messen waarmee je dood en verderf kunt zaaien.

Van stealth naar actie
Het begin van de game is zeker te doen. Bewakers hebben dan nog geen zaklampen, dus je bent vrijwel onzichtbaar in het donker. Op de juiste momenten toeslaan doe je dan bijna met twee vingers in de neus. Verwacht echter niet dat de hele game deze tour aanneemt. Assault on Dark Athena geeft zich al gauw een pittige strategie en geduld wordt dan een schone zaak. De game verandert tevens ook gedeeltelijk van gameplay. Waar het eerst vooral om stealth draaide, krijg je op den duur de mogelijkheid schietijzers op te pakken. Je belandt in shoot-outs, die helaas minder strak aanvoelen dan de sluipacties in het spel. Het richten gaat niet nauwkeurig genoeg en in combinatie met een vrij sterke AI word je in lastige en misschien wel frustrerende situaties gebracht. De schietscènes geven een ‘been there, done that’ gevoel af, een ‘gewoontjes’ feeling wat niet positief overkomt. Toch is het niet slecht dat de AI het glazuur van je tanden brandt, zowel in stealth als met actiemomenten, want het geeft spanning aan de game. Bewakers zoeken dekking als ze je zien en openen direct het vuur op je. Ze proberen je ook veelal in te sluiten, wat ontsnappen soms erg lastig maakt. Voor de gevorderde gamer is de moeilijkheidsgraad een opluchting, maar voor mij had het net iets minder gemogen.

Die details
Een behoorlijk positief punt in Assault on Dark Athena vond ik de details. Niet per se grafisch, ook al ziet het spel er zeer strak uit met goede kwaliteit geluid, maar meer de overgang tussen elementen. Je kunt met Riddick ladders op en af, maar het is ook mogelijk op kisten te klimmen of aan richels te gaan hangen. Op zulke momenten verandert de camera van first-person naar third-person, wat soepel verloopt. Helemaal tof is de verdere interactie met de omgeving. Is een ruimte te verlicht? Dan schiet je gewoon de lampen kapot en maak je het even gauw donker. Ik heb ook een keer meegemaakt dat ik onverwachts bewakers een luchtsluis in had gestuurd. De details zijn vaak onopvallend, maar bieden net dat extraatje aan de game.

Het kan tevens voorkomen dat je vast komt te zitten in het spel. Een weg naar een andere ruimte is niet altijd even duidelijk, maar een hint systeem wijst je de weg. De hints stromen gelukkig niet binnen. Je zult eerst zelf naar een uitweg moeten zoeken, want hulp wordt pas na een tijdje geboden. En je bent niet eens verplicht de hulp aan te nemen, dus de die-hard kan het negeren.

Online met Pitch Black
Ontwikkelaars Starbreeze en Tigon Studios (van Vin Diesel zelf) hebben niet alleen de nodige aandacht besteed aan de singleplayer ervaring, maar er is ook zeker tijd gestoken in de online multiplayer. De standaard deathmatches zijn leuk voor tussendoor en spelen prima weg. Echter, één modus springt er toch wel lichtelijk uit; de Pitch Black mode. Eén persoon neemt de rol van Riddick tot zich, en de andere spelers zullen op hem moeten jagen. De ruimtes zijn donker en de jagers hebben alleen maar een zaklamp en een wapen om zich te verdedigen. De persoon die Riddick speelt, heeft uiteraard de gave om in het donker te kunnen zien. Dit ontvouwt zich in spannende en lachwekkende situaties als weer een bewaker in het duister verdwijnt.

Conclusie
De fan van de reeks mag zeker niet klagen over Assault on Dark Athena. Je krijgt twee games voor de prijs van één en Escape from Butcher Bay zal ook zeker de moeite zijn om opnieuw te spelen in verbeterde graphics. Ikzelf vind het spel zeker niet slecht, maar ik had wat meer van de gameplay verwacht. Met vuisten of met steekwapens vechten voelt namelijk repetitief aan, de ontwikkelaar hadden er van mij wat meer moves in mogen stoppen. Bovendien voelt het schieten niet nauwkeurig aan, wat de vrij hoge moeilijkheidsgraad alleen maar doet verhogen. Pluspunten zijn echter de voice-acting, de (stealth)-actie met verscheidene mogelijkheden in gameplay en ook zeker de slimme AI. The Chronicles of Riddick is helaas wel een titel die je moet pakken. Als je ervan houdt, is het zeker een aanrader voor in je collectie. (8,2)

Bron: GameVillage