REVIEW: Grand Theft Auto IV

Daniël de Zwart

Oké, beeld je het volgende eens in. Je loopt in een enorme stad, steelt en sloopt in een uur drie auto’s, rijdt tig voetgangers aan en haalt een uzi uit je broekzak waarna je een aantal medemensen overhoop schiet. En wanneer de politie achter je aan hobbelt, verdwijn je gewoon uit het zicht en niemand die je meer zoekt. Ja, heb je dat? Dan speel je teveel Grand Theft Auto IV (GTA IV), Rockstar Games’ nieuwste telg. Is dat erg? Nee, helemaal niet, want GTA IV is puur overdonderend! Zelfs met maar een handjevol trailers, een boel informatie, screenshots en bij Rockstar hangende kunstwerken van de game weet de ontwikkelaar menig gamer binnen te halen. Nee, de trukendoos hoeft helemaal niet tevoorschijn gehaald te worden, want na tien jaar weet het bedrijf ons nog steeds te verrassen met de meest uiteenlopende issues van dien.

Toch hè, toch kan Grand Theft Auto IV door kritische gamers de grond ingeboord worden. De serie verandert qua opzet namelijk geen fluit en dus behoudt Rockstar de welbekende formule. Neem maar eens een kijkje naar het karakter, Niko Bellic, een Oost-Europeaan die via zijn neef Roman Bellic naar Amerika, Liberty City, wordt gelokt. Deze gezette neef belooft hem ‘The American Dream’, met meerdere vrouwen, vele sportbolides en flink wat duiten. Het gaat echter niet van een leien dakje, want Roman kampt met een problematisch taxibedrijf en Niko belandt in een smerig wereldje met seks, drugs, wapens, oplichterijen en menigmaal vertoeft hij in achtervolgingen. Hiermee is eigenlijk alleen het verhaal verschillend met de vorige GTA-delen. Door de nieuwe Euphoria physics engine die in de R.A.G.E. (Rockstar Advanced Game Engine) engine wordt toegepast, komen personages namelijk veel meer tot leven daar je de emoties veel beter kunt aanschouwen. Buiten dat blijft het hoofdpersonage praktisch hetzelfde als bijvoorbeeld Tommy Vercetti uit GTA: Vice City. Koelbloedig, geeft om zijn familie, doet zijn werk en bemoeit zich weinig met andere zaken, alleen als daar om gevraagd wordt.

Euphorius Enginus
Hier ga ik toch even door op de Euphoria engine, want deze is in feite nú al legendarisch te noemen. Als je met GTA IV begint, zul je verstelt staan van het realisme binnen Liberty City. Eindelijk bestaat er een free-roam game die zoveel leven brengt in een stad, ongelooflijk. Loop maar eens op straat en bewonder de A.I. Mensen hebben dit keer een doel, ze telefoneren, staan met groepjes bij elkaar te praten en rijden om een auto heen die midden op de weg staat. Bovendien zijn de reacties heel afwisselend en erg leuk om te zien. Schiet met een wapen op iemand en de betreffende persoon zakt met pijn en moeite naar de grond. Andere voetgangers schreeuwen en zoeken dekking of rennen weg. Ook is het heel tof wanneer Niko zachtjes aangetikt wordt door een voertuig. Hij verliest zijn evenwicht en kan zelfs het harde asfalt voelen. Een leuker detail is dat wanneer Niko vol met een auto tegen een muur of paal knalt, hij zo door de voorruit wordt gelanceerd. Of denk eens aan het feit dat stoepen invloed hebben, en kogels. Schaaft een auto te vaak langs een stoep of is de band zodanig beschadigd door lood, kijk dan niet raar op als je opeens op de velg rijdt, details!

Heb je dit eenmaal door, is het tussen de missies door experimenteren geblazen. Kijk hoever je kunt gaan door voertuigen op te blazen – wat er overigens zéér vet uitziet, pof een crimineel de trap af met je shotgun of smijt iemand van een dak af en je zult zien dat deze de rand vastklampt. Probeer daarnaast eens het auto-jatten-en-het-slachtoffer-grijpt-naar-de-deurhendel en je komt erachter dat het meeslepen van passagiers nog nooit zó leuk was terwijl deze tegen een paal tot stilstand komt. Uiteraard geeft het ‘standaard’ voetgangers aanrijden ook voldoening, aangezien ze in GTA IV droog doorrollen.

Mission accomplished!
Hoewel GTA IV al een leuk en bekend missiesysteem kent, is Rockstar Games er toch in geslaagd een vernieuwd pakketje af te leveren. De talloze opdrachtgevers zijn er nog steeds, maar nu met meer rivaliserende partijen. Meerdere keren zul je moeten kiezen tussen deze verschillende cokesnuivers en steroïdenhoeren. Soms blijkt dat lastig, aangezien Niko je veel meer meeneemt in het verhaal. Daar komt bij dat er soms karakters van de diverse groepen worden geëxecuteerd waar je een soort ‘band’ mee had. Of je wordt opgelicht, of jij moet zelf een bekende de zwaartekracht laten voelen. Smerig omdat juist die ‘baas’ zoveel om je gaf, of dat in ieder geval zei en je een hoop geld bezorgde. Aan de andere kant is het bijwijlen een heerlijk gevoel om zo’n opdrachtgever kwijt te zijn. Voor het eerst in de GTA-reeks kun je immers een mobiele telefoon gebruiken en écht bellen – probeer eens 911. Na een eerste ontmoeting met je bevelhebber heb je vaak het nummer al verkregen en zodoende word je gebeld door ‘vrienden’ om iets te gaan drinken, te poolen of naar de stripclub te gaan. Deze personen kun je zelf ook bellen. Het is echter soms wel lastig om al deze contacten tot een goed einde te brengen. Door de vele werkgevers in Liberty City en de hoeveelheid aan (zij)missies komt het verhaal hiermee rustig op gang, maar het blijft je boeien. Niko houdt altijd met contacten een gesprek en je hebt het gevoel dat je er zelf in zit, zo inspirerend. Het verhaal in GTA IV is één van de beste ooit verwoord van de serie.

Bewegen in een pak realisme..
Nu klinkt dit allemaal wel leuk, maar hoe zit het met de speelbaarheid van dit spel? Al deze realistische taferelen zullen in het volgende moment doorgedrukt worden als de kers op de spreekwoordelijke taart. Zoals velen wachtte ik ook al maanden op GTA IV, maar ik was bang voor de té realistische besturing zoals geshowd in de eerder opgedoken trailers. Mijn omgeving zei dat het wel zou meevallen en ik luchtte mijn hart. Totdat ik de game opstartte.. Echt, de intro-cutscene zag er overweldigend uit, maar toen mocht ik met een auto rijden. Het bleek dat mijn cynische blik naar het realisme was uitgekomen, het voelde matig aan. Inmiddels ben ik er na tig uur spelen wel aan gewend, toch mis ik in de verte het met-de-handrem-voluit-door-een-bocht uitzicht. Daarnaast staat de camera, net als in de tegenvallende San Andreas, mij net iets te laag. Dit is niet het geval bij alle voertuigen, maar bij sommigen zit je constant te corrigeren doordat het overzicht kwijt is. Eveneens het meedraaien van de camera wanneer de auto door een bocht gaat is niet geheel naar wens. Deze zweeft te langzaam mee en dus is er te weinig overzicht om knallend een bocht uit te komen. Deze minpunten wegen echter zeer licht tegenover het geheel, dat dit het eindcijfer amper zal schaden.

Gelukkig wordt niet alles wat met besturing te maken heeft aan de klaagmuur gehangen. Het moge dan duidelijk zijn dat ook het lopen met Niko natuurgetrouw aanvoelt, toch gaat dit met plezier. De positie van de camera is beter dan wanneer de heer Bellic in een voertuig vertoeft en het lopen/joggen/sprinten voelt zeer intuïtief aan. Het gaat wat langzamer dan in de oudere delen, al zal dit voor de meeste fans geen problemen geven. Tevens is het richtsysteem met wapens heerlijk. Selecteer het juiste wapen, druk de richttoets in en je zult zien dat de auto-aim naar voren blinkt. Zoek je daarbij cover, dan zullen agenten, drugsdealers en andere criminelen je nauwelijks kunnen raken. Tenminste, als je op het juiste moment de trekker overhaalt en je kortgeschoren kop laat zien.

Niko de techneut
Niets is perfect, dus ook Grand Theft Auto IV niet. De eeuwig terugkerende pop-ups zijn ook in dit deel weer te vinden, echter wel in kleine mate. Daarnaast kent de PlayStation 3 versie nog een probleempje, denk hierbij aan de freezes: het vastlopen van het spel en daarmee de console. De afgelopen week zijn vele gamers geteisterd door het fenomeen. Toen ik het advies van uitgever Take-Two achterna ging, het uitschakelen van de internetverbinding, liep de game verder als een zonnetje. Grafisch is GTA IV bijvoorbeeld dik in orde, zeker voor een gigantische free-roam wereld. Tel daar een krachtige physics engine bij op en je zit geramd. Overigens zijn de lange laadtijden van de PlayStation 3 én GTA IV verleden tijd. Lever 3,5GB in van je harde schijf en je komt nauwelijks wat tegen. Gebouwen binnenlopen is zonder laadtijden, tussen de missies door zijn ze gering en zelfs van stadsdeel naar stadsdeel zijn er totaal géén laadtijden. Dit minpunt van de oudere GTA’s is verdwenen.

Sound of the tracks!
Het verdient gewoonweg eeuwige roem: de soundtracks van de Grand Theft Auto reeks. In elk deel zijn ze briljant en in GTA IV eender. Schakel van Rockzenders over naar een Elektronische sound om vervolgens cruisend Bob Marley te aanbidden waarna je teruggaat naar 70’s funkymusic. Bounce even een paar seconden op de HipHop shit om als laatste in Niko stijl te gaan: een Servische muziekzender. Er is voor ieder wat wils en het klinkt allemaal uitmuntend. De overgang naar een achtergrond muziekje terwijl je in gesprek bent gaat ook perfect en zodra je uitstapt en de deur van je pronkende bolide dichtslaat, hoor je nog steeds zachtjes Genesis krijsen. Desalniettemin zijn er wel wat opmerkingen over het algemene geluid. Ge focust zich op een voertuig, kijkt om zich heen, ramt het raampje in, start de wagen en zoef weg als een stofzuiger. Daar de bakken in GTA III, Vice City en San Andreas nog heerlijk ronkten, is het in deel IV zwaar afzien. Waarschijnlijk is het bulderende geluid van een Mustang look-a-like bij Rockstar niet meer belangrijk, jammer.

Veel, nog meer, teveel features
Helaas moet je ooit stoppen met schrijven. En helaas is dit ook het geval bij deze Review. GTA IV telt namelijk zóveel features dat het niet te bespreken is. Er is bijvoorbeeld geen mogelijkheid meer om gebouwen te kopen, maar wel om Niko’s kledingstijl te customizen, met kennissen te poolen, zuipen, darten, bowlen, vreten, stripclubben en noem maar op. Daarnaast zijn er weer ontiegelijk veel hidden packages te vinden, schansen, easter eggs en mooie uitzichten. Liberty City leeft, het experimenteren kan oneindig lang doorgaan, cruise door de stad, blaas auto’s op, ram voetgangers naar de grond en jump door de Arc de Triomph look-a-like heen. Beleef je genot in uiteenlopende missies, moeilijke maar ook makkelijke opdrachten, tal van zijmissies en straatraces om je welverdiende centen binnen te halen. De onderwereld van Liberty City is groots, te groots om in een week álles te ontdekken. Met alle opdrachten die er in het spel te vinden zijn, zal je zo’n 56 uur zoet zijn. Reken daarbij het lol maken met vrienden, daten, free-roamen, chaos maken en het zomaar bekijken van de voetgangers en voertuigen en je bent zelfs nóg langer zoet. Een paar kleine minpuntjes die door middel van het bovenstaande stukje opsomming zowat vervaagd wordt. Ooh ja, zoek ook je vertier in het online gedeelte..

Robuust online chaotiseren
Met alle spijt moet ik meedelen dat ik de online multiplayer nog niet heb kunnen testen. Ik heb het meerdere malen geprobeerd, maar na de uitspraak van Take-Two sluit ik zelfs mijn internetverbinding af. Het netwerk is helaas te druk om een perfecte online ervaring op te doen, dus zal ik deze feature op een later moment apart behandelen. Momenteel neem ik de online probleempjes niet mee in het cijfer. Dit omdat het niet te testen is.

Conclusie
Grand Theft Auto IV is een verademing! De leercurve ligt wat hoger dan in de oudere delen, maar eenmaal gewend wil je haast niet meer terug. Deze game biedt zoveel dat je hier nog wel een tijdje zoet mee bent. De hoofdmissies zijn in 20-25 uur uit te spelen, maar met alles eromheen zul je nog maanden plezier hebben van GTA IV. En niet alleen met de singleplayer, nee, ook met de online multiplayer. De PlayStation 3 versie krijgt op dit moment een betere ondersteuning, dus straks kan iedereen genieten met iedereen. Maar hé, een Grand Theft Auto koop je toch voor de singleplayer?! Kijkend naar het geheel is deze magistraal, met een paar kleine missertjes. Maar voor de gameplay moet dit weinig uitmaken heb je het eenmaal door. Wat mij betreft een subliem avontuur! (9,8)

Bron: GameVillage